Да го запалам последното чкорче кое останало само, и се тутка од лево на десно , туткајќи се и јас во овој си демек наречен живот.
Ми доаѓа да запалам цигара и се загубам во димот кој ме тера да кашлам , ќе се задушам, па што дека, веќе одамна се гушам и без запалената цигара, и без димот…
Ми доаѓа така на глас да викам , божем нешто ќе можам да сменам.. а знам дека не можам ништо , тука, бидејќи сум едно семче, едно чкорче кое се тутка лево па десно, и не знае до кога така .
Ми доаѓа да почнам да плачам а потоа силно да се смеам на животот, така за инает на се, да црвено светло да поминам а на зеленото да стојам… тука каде животот застана, каде само часот минува, каде болните не оздравуваат и секој ден се повеќе луѓе умираат.
Тука каде се збогуваме, ги губиме пријателите и саканите, тагуваме по нив , а и во исто време се радуваме за нив бидејќи нема да се туткаат лево, ниту десно , туку ќе го пронајдат вистинскиот пат.
Тука ги закопуваме спомените, старите книги ги затвораме, ја подигаме ролетната за последното утро во собата во која ми е пола живот… ја отвораме вратата да замириса и надвор на кафе, па и соседите да дојдат бидејќи не знаеме дали повторно ќе се сретнеме.
Превриено од живот, од будалаштини, од лаги, од рози…
Почнав да мразам се , нема љ од љубоб во овој суров свет.
Нема среќа.. на нејзино место се парите.
Нема време.. немаме ништо во свет во кој велат има се и сешто .
Каде сум ? се имам заборавено себе си , се гледам во огледалото не сум јас, па ми доаѓа да го скршам божем нешто тоа ми е криво…
Се загубив… ги губам моите воздишки, ги губам моите стапки, се вртам назад ама празно е , темно , нема човек, нема душа, нема живот, во безвремено време…
Ми го нема домот, се е претворено во пламен… нека гори… нека изгори се до последно, се до темел и секоја коска во пепел се престори.
Нема… нема ништо кое ме врзува јас тука да сум, нема ништо кое моите корени ги врзува за мојата земја, бидејќи и мојата земја не е веќе моја, ја чувствувам како туѓа, отуѓена , дискриминирана, не прифатена и секаде одбиена.
Мојата земја е тажна, земја богата со историја , а сакаат се да и сменат, нешто ново за неа да напишат, се што прават не го прифаќа правиот Македонец, останатото се е под контрола, контролата е ај ти замижи.
Тука е приказна за црвенкапа и волкот, но и волкот ќе се најде некој да го голтне.
Ново јас не прифаќам , ја сакам мојата земја онаква каква што е , ја сакам само една Македонија, ја сакам со сите нејзини раскоши , со сите нејзини бои, маката која ја има доживеано морници ми буди низ телово, и секој кој животот го има дадено за Македонија, наша една и единствена го чувам , за да зборувам , за да пренесам и на моите деца дел од нашата државаа, за кажувам и на внуците мои македонци, дека тука, тука имаше секакви турбуленции, паднувања, но Македонија успеа да застане на нозе.. тоа е сонот мој.
И тогаш нема да ми доаѓа да врескам и такувам од жал, туку гордо ја пеам химната, гордо ги споемувам Гоце, Даме, Питу , народните песни срцево да ми го галат и ме ежат целосно, и тогаш кога ќе сум збрчкана и стара , и кога солзите ќе течат низ моето лице, сакам мирно да заспијам знаејќи дека Македонија оживеа, Македонија успеа, Македонија ќе успее и долго ќе живее само со вистински Македонци…
Пишува: Ана Љубиќ
Креирано од:
СЛИЧНИ ОБЈАВИ
Медиумски пропагандисти сведени на ниво на сеир и забава на народот не значи реална медиумска кредибилност и општествено оправдана улога и значење
Зошто Македонскиот народ е против внесување на бугари во Македонскиот Устав во вакви историско-актуелни односи?
Трка меѓу пари, слава и моќ или хармонија, посветеност и внимание на семејството?