Во поразот што го доживуваме нема невини Македонци, а кој колку е виновен, нема никакво значење.
Можеме да анализираме други, можеме да се самоанализираме, но факт е дека ние ја загубивме македонската држава и административно не бришат од постоење како нација, со наше (со)учество во тоа.
Некои не беа во состојба да предвидат, на други македонската држава и македонската нација не им значеа и не им значат ништо.
Против рудниците на смртта се бореа тие кои живеат таму и никој друг. Против криминалот тие што не учествуваа во него и што немаа шанса да учествуваат. Мајките очајни домаќинки не ги интересирал колективниот имунитет и колективното здравје. Вас таму не ве интересираше што мислиме и што знаеме ние тука. Омразениот Никола да заврши во затвор ни беше поважно од тоа ние да сме слободни.
Македонците заборавија дека достоинство, чесност, живот во духовна и материјална благосостјба не се празни зборови туку стремеж на поединецот и на народот.
Ако ова сега не чини, тоа што за Македонија и за Македонците доаѓа утре, ќе биде десет пати полошо. Економски, духовно, интелектуално.
Но, ние не веруваме дека ќе биде така. Секој од нас верува дека тој ќе успее да му е подобро отколку на другите.
Многу среќа на тој пат!
