Тешко е да се поверува дека некој од Третиот Рајх претпоставил, уште помалку поверувал, дека само неколку години по 1941 година, кога цела Европа беше под нивна чизма, ќе биде суден и осуден во Нирнберг, ниту некој помислил дека оние, кои „навреме“ ја напуштиле Германија, ќе бидат гонети до крајот од животот, како што и ретко кој можел да го предвиди крајот на Квислинг или Петен.
Она во кое ретко кој верувал, сепак се случило, бидејќи едно е чувството на вечност и недодирливост, друго е стварноста, која (како и историјата) ништо не заборава. Можеби историјата работи споро, но работи темелно. Ништо нејзе не може да ѝ избега.
