Истражувањата покажуваат дека музичкиот правец Death Metal ја инспирира радоста, не насилството, и дека фановите се љубезни луѓе

Со повеќедецениско испитување се утврди дека навивачите на Death Metal  се всушност емоционално спокојни и емпатични типови – можеби дури и симпатични, горди граѓани.

За повеќето луѓе, се чини контраинтуитивно да се сугерира дека љубителите на овој музички жанр  се всушност прилично нормални и урамнотежени луѓе, отколку да зборуваме како за  стереотипни анти-социјални несогласувања.

Сепак, повеќедецениската истрага  на австралиското списание Кралско друштво „Отворена наука“ откри дека љубителите на Металот не само што се чувствителни луѓе, туку тие се всушност емотивно спокојни и емпатични типови – можеби дури служат за модел на угледни граѓани.

Предлогот се чини апсурден. На крајот на краиштата, класични примери на песни од сцената се распространети со насилна и громогласна ударна замка во вид на вознемиреност. Логовите на бендот се во голема мерка неизвесни додека албумот опфаќа уметност распрскана во крв и пеколни слики.

 Да ја земеме, на пример,  класичната песна Sickening Art од 1991 година на шведскиот Death Metal , Dismember – со стихови напишани од гледна точка на сериски убиец, грозоморна, но заедничка тема за подземниот жанр:

“Severe dismemberment
Psychotic ecstasy
Frenzied disembowelment
A end to your misery”

„Тешко распарчување

Психотична екстаза

Бесмислено расположение

Крај на вашата мизерија “

Ужасни работи, нели? Зошто некој би го привлекло  таков маргинален, отуѓен жанр на музика?

Ова е токму она што професорот Бил Томпсон на Универзитетот Мекквари во Сиднеј и неговиот тим се обидоа да дознаат во нивната студија за емоционалното влијание на музиката врз слушателите.

Томпсон изјави:

„Љубителите на Death Metal се убави луѓе. Тие никогаш нема да излезат и да повредат некого . Сеприсутниот стереотип на овие луѓе, обожаватели на музика што содржи насилни теми и експлицитно насилни стихови – е дека тие се лути луѓе со насилни тенденции. Она што го наоѓаме е дека тие не се лути луѓе. Тие не уживаат во лутина кога ја слушаат музиката, напроотив, всушност, доживуваат низа позитивни емоции “.

„Доминантната емоционална реакција на оваа музика е радоста и зајакнувањето … И мислам дека да се слуша оваа музика и да се претвори во моќно, убаво искуство – а тоа е неверојатна работа“.

Во еден од психолошките тестови што ги презема музичката лабораторија на Универзитетот Мекквари, 32 обожаватели на метал и 48 не-обожаватели беа регрутирани да гледаат непријатни и насилни слики додека музика чии стихови го опишуваат копнежот на субјектот да биде канибализиран и изеден додека се сè уште живи.

Целта на студијата беше да се процени како мозоците на учесниците реагираа на насилни сцени и до кој степен нивната чувствителност од снимката влијаеше врз нив.

Истражувачите забележаа дека на различни песни различно се реагира , каде што  има експлицитно насилни стихови кои се придружени со музика со акустични квалитети кои се карактеристики на биолошки сигнали на агресија (на пр. Нелинеарност, ниско средно ниво на спуштање, издвојување или врескање на вокалот) и слично.

Бидејќи секој учесник слушал и  бил изложен на пар слики. Додека  биле изложени на сцени на насилство – на пример, напад на улица – во истиот момент гледале мирна слика, каде што луѓе  мирно минуваат по истата улица.

Принципот на тестот бил ривалство, каде оние што беа претставени со неутрална слика  и насилното од друга страна, се очекуваше да се фокусираат повеќе на насилните сцени. Истражувачите претпоставуваа дека фокусот на субјектите е одреден од склоноста на луѓето да се фокусираат повеќе на насилството, коешто луѓето природно го обработуваат како потенцијална закана.

Ете,  љубителите на Death Metal реагираа исто како и секој нормален човек, покажувајќи вознемиреност на сцените на уличното насилство – јасен показател дека нивните основни човечки чувствителности и емпатија се сè уште непроменети.

Томпсон објасни:

„Ако љубителите на насилна музика беа осетливи на насилство, што е загрижувачки за многу родители, религиозни групи и луѓето кои се задолжени за цензура, тогаш тие не би ја покажале истата пристрасност. Но, фановите ја покажаа истата пристрасност кон обработката на овие насилни слики како оние што не беа обожаватели на оваа музика “.

Студијата исто така забележа како навивачите и не-фановите ја обработуваат музиката на радикално различни начини, како одраз на „индивидуалните околности, личност и социјални и културни влијанија“:

 Томпсон и коавторот Кирк Олсен, исто така, забележаа дека грубиот, брз и неусогласен карактер на Death металот може да ослободи неврохемикалии во слушателите како што е епинефрин, што „може да поткрепи чувства на позитивна енергија и моќ кај обожаватели и тензија, страв и гнев кај  не обожаватели “- потврдување на она што го знаат сите метал обожаватели, а тоа е дека жанрот е само вкус.

Во минатото, жанровите  како треш и тешки метал жанрови, биле нападнати од конзервативни групи како што е Центарот за истражување на родители за „уништување семејства“, предизвикувајќи насилство и предизвикувајќи секакви други зла – што, заедно со популарноста на гангста рапот, хип-хоп и други „опасни“ жанрови, на крајот ја испровоцираа долготрајната етикета на металот како „ПАРТИНАЛНА СОВЕТНОСТ: ЕКСПЛИЦИТЕЛНИ ЛИРИЦИ“ од 1990-тите.

Во едно видео за обука на полицијата од 1990-тите, „групите на хеви метал рок“ како „Iron Maiden“, „Slayer“, „AC / DC“ и „ Metallica“ се опишани како промоција на „демонски теми“ кои промовираат неконтролирана употреба на дрога и „ритуален криминал“ од „ сатански култови “, од кои тинејџерите ја користеле  музиката за да го канализираат„ бунтот против родителската власт и социјалните стандарди “.

Самиот Холмс забележува дека музиката кон која има тенденција  е „меланхолична, драматична, тажна или агресивна “.

Тој изјавил:

„Имам радост и моќност од тие стилови. Јас лично не ги напишав [стиховите] на песната Eaten, но ќе бидам искрено зачуден ако некој ја слуша таа песна и потоа почувствува желба да биде изеден од канибал“.

Креирано од: