Овие реченици ги запишал Антон Попов пред да биде стрелан заедно со Н.Ј. Вапцаров во Софија

Македонската историја познава голем број жртви на политиките на сосетните држави и режими. До ден денешен империјалистичките апетити на нашите соседи создаваат околности за уништивање на постоењето на МАкедонскиот идентитет и суштина. Низ историјата причините биле од најразличен карактер: идеолошки, политички, класни, ...) но секогаш резултатот бил ист: бескрајни реки на пролеана македонска крв.

Пренеси го гласот

На 22 јуни 1942 година на смрт со стрелање во Софија од страна на официјалните државни власти кои што наголемо го прифатиле фашистичкиот наратив на делување диктиран од оската Берлин-Рим-Токио, се осудени Никола Јонков Вапцаров, Антон Попов, Антон Иванов, Атанас Романов, Петар Богданов и Георги Минчев.

Пресудата била извршена на наредниот ден во попладневните часови на 23 јуни 1942 година во софискиот затвор. Пред извршувањето на пресудата поетот и револуционер Антон Попов ги пишува своите последни зборови, кои ја отсликуваат целокупната негова борба и залагања.

„Умирам за еден нов свет, којшто ќе огрее со толку светлина, со толку убавина, така што мојата жртва за него не е ништо. Умирам горд со името на својот народ, за чие што добро работев до последен миг, за чија што добра иднина умирам“.

Пред извршувањето на пресудата Антон Попов истиот ден се венчава со свршеницата Росица Манолова со што ја овековечуваат нивната младешка љубов за век и векови.

Никола Јонков Вапцаров и Антон Попов во кафеана во Софија

Антон Попов е роден во село Игуменец (денес во Гега), Пиринска Македонија, на 20 октомври 1915 година.

Антон Попов бил еден од најпрогресивните интелектуалци, македонски писател, комунист, учесник во илегалниот отпор против фашистичкиот режим во Бугарија. Бил еден од основачите на Македонскиот литературен кружок.

Антон Попов (седнат, десно) со членови на Македонскиот литературен кружок: Никола Вапцаров, Михаил Сматракалев (седнати), Тодор Јанев, Кирил Николов (исправени), Софија, 1940

АНТОН ПОПОВ во својот дневник во 1938 година, во текстот „Млада Македонија“ ќе напише:

„Беснееја на македонската земја разни господари. Срби, Турци, Грци, Бугари… Тогаш, од македонската нива сите тие береа. До денеска само на еден правото не го признаа. Правото на Македонецот да ја ора својата земја и единствено тој да го бере плодот од својата нива. Стариот господар на таа земја, правото на големиот македонски дух – не беше признат. Кој ги инспирира настојувањата да се избрише македонското сознание, македонското име, да не го признаваат правото на македонскиот народ да биде господар и чувар на својата родна земја?“

Никола Јонков Вапцаров, Бојка Вапцарова, Антон Попов

Креирано од:

Кирчо Анастасов

administrator

ГЛАВЕН И ОДГОВОРЕН УРЕДНИК НА БРЕГАЛНИЧКИ ПОРТАЛ
Над 15 години искуство со создавање на содржина на интернет платформи: -blogspot, -facebook, -twitter, -youtube, -instagram,
Експерт за ПР активизам, фотограф, блогер, видео продуцент, CMS web дизајнер, WHM & CPanel хостинг, Систем администратор, оператор со MySQL дата бази.
Градежен инжинер, Менаџмент на проекти, граѓански активист, фармер, планинар, љубител на природата.

See author's posts