„Всушност, некои про-Кремљ извори сугерираат дека (со членството на Македонија во НАТО) групата на подржувачи на Кремљ во НАТО ќе се зголеми” вели Марија Шеговаја од Вашингтонскиот Центар за анализа на Европски политики во изјава дадена на 12 јули 2018.
Оваа изјава навреме ја посочи најголемата болка на нашиот пристап кон НАТО и односот на НАТО кон нас што деновиве се потврдува со скандалот поврзан со недобивањето безбедносен сертификат на несудениот ни воен претставник во Алијансата од страна на Безбедносната Служба на НАТО. Вреди да се нагласи, недавањето сертификат / агреман само по себе не е скандал поради кој треба да се бараат оставки или дига непотребна врева во јавноста. Но, да добиеш премолчан негативен одговор во првата инстанца и да продолжиш упорно, речиси цела година, со номинирање на еден те ист, веќе отфрлен кандидат – тоа е повеќе од скандал и повеќе од прашање на (не)подобност на самиот кандидат. Ова е прашање кое со право упатува на голем сомнеж кон врвните надлежни институции на безбедноста и воената соработка, т.е. кон Радмила Шеќеринска како министер за Одбрана, Зоран Заев како премиер и Стево Пендаровски како Претседател.
Кажано без ракавици, со нивното поведение, сомнежот веќе не паѓа врз одбиениот кандидат туку врз неговите именувани претпоставени (по политичка линија) и кон врвот на АРМ (по професионална линија). Кои се мотивите во позадината на упорното инсистирање на Шеќеринска, Заев и Пендаровски да токму тој лик биде воен претставник во Алијансата и зошто Армијата молчела цело време? Дали е прашање на нивна автономна оценка базирана врз политички или приватен интерес? Или пак таквата одлука била прашање на условеност и инсистирање од некоја трета страна, секако не од фамилијата НАТО? И двете прашања се проблематични. Но, кај второто е далеку поголема причина за загриженост бидејќи задира во автономноста, сувереноста и интегритетот на нашето севкупно политичко-воено водство. Недостатокот на одговори од страна на именуваните само го продлабочува овој сомнеж и онака засилен со последните сомнежи за неажурноста на домашното раководство во расчистување на безбедносниот апарат од, како се наведува, двојни агенти поврзани со земји ривали на НАТО.
Овие сомнежи се уште побитни поради редица неодговорени, чудни постапки на нашите раководства, како на пример одлуката на Зоран Заев да при учеството на Самитот на НАТО во Лондон го земе со себе Зоран Верушевски. Следено од јавно објавени дискрециони забелешки на западни амбасадори за “безбедносната припадност” на одредени високи државни службеници кон соседни земји, подоцна поткрепени и со не толку прикриени пацки од соседна Бугарија. Да не ја заборавим и чудната, нетранспарентна и спротивна на принципите на НАТО одлука за соработка во воено-воздухопловна заштита на нашето небо без да се консултираат останатите соседни земји членки на НАТО и игнорираат интересите на земјите членки во јужното крило на Алијансата. Не помалку (напротив) битно е и фрапантното отсуството на контакти помеѓу нашата министерка за одбрана со нејзините колеги-колешки од соседството, следено од комплетната изолираност на Пендаровски и се поизразената дистанца во регионот од Заев. На крај, да укажеме и на една, досега не сосема елаборирана димензија на односот на Скопје кон Софија и пошироко. Зборот ми е за новиот пристап на анти-НАТО стратегијата која сега еволуира во вербална подршка, компензирана со засилен анти-бугарска и анти-албанска реторика од домашните медиуми и традиционално про-белградските и про-руските функционери како посредна тактика за рушење на довербата во Алијансата преку градење анимозитет и непријателство кон нејзините земји-членки во регионот.
Впечатливо во с к а н д а л о т е и изразениот молк на вечните маскоти на атлантизмот (Рамадани, Ружин) кои одеднадеж замолкнаа по прашањето на недавање сертификат на кандидатот на СДСМ. Па затоа медиумите беа принудени да побараат мислење, став и анализа од соседството, во ликот на Саво Кентера од Атлантскиот Сојуз на Црна Гора. Постапка која наведува на помисла дека Алијансата е далеку поинформирана (квалитетно и длабочински) за морално-политичката позадина на подржувачите на НАТО во сегашната власт, вклучувајќи го и нивниот невладин, медиумски и аналитичен корпус.Самото обзнанување на веста е интересна и треба да не замисли. Објавата е последниот чекор на опомена, испратена како предупредување пред претстојните чекори. Часот на објавата и начинот на објавата е крајно симптоматичен, подвлечен и од реакциите на домашните медиуми и јавност. Молкот на провладните медиуми за овој скандал, како и на оние со прикриена симпатија кон опозицијата но со длабоки врски со министерката за одбрана и наклонетост кон Белград е чекот кој дополнително ја потврдува растревоженоста на Брисел за искрениот курс на скопското раководство кон западните сојузништва.Нешто е многу труло во односот на Скопје кон НАТО. И тое е веќе евидентно, толку труло што не може да се покрие ни со познатите рефрени на фалш екипата на проектираните атлантисти и медиумските спинови на оправданијата и дефокусот. Не помалку евидентно е дека Скопје е соочено со тврдо барање за спроведување лустрација, воглавно од НАТО и столбовите на Алијансата, делумно од соседните земји членки. Очигледната нервоза на Шеќеринска укажува дека просторот за манипулации со реалноста е веќе истуркан до ѕид, дека про-западноста на Пендаровски се мери со спремноста да се соочи и ослободи од неговите полициско-разузнавачки татковци, с шармот на Заев завршува со кравата-клештењето со Ципрас.
Пишува: Elena Zarkovska