Страшко Олумчев во текот на денот во јавноста упати информации кои укажуваат на повеќе детали во врска со преговорите на Република Македонија околу спорот со името со Грција.
Целокупната реакција во продолжение ја пренесуваме во целост:
ДО МАКЕДОНСКИОТ НАРОД – ВО ИМЕ НА ВИСТИНАТА
Го известуваме Македонскиот народ, во име на вистината, а врзано за предавствата извршени врз Македонија од позиција на власт.
Проф. Игор Јанев во 2002-ра година , тогаш вработен во Министерството за надворешни работи како Специјален советник на министерот за надворешни работи Слободан Чашуле, во владата на Љубчо Георгиевски, примен за да дејствува согласно меѓународното право, по прашањето на името и идентитетот и преговорите со Грција околу разликите за името на Македонија, има испратено писмо во име на Владата на Република Македонија, дека Република Македонија бара на наредната сесија на Генералното собрание на ООН во септември 2002 – ра година, да го стави на дневен ред случајот , заради наметнатите дополнителни услови за Република Македонија, а кои се спротивни на Повелбата на ООН и на меѓународното право, како и на одлуките на Маѓународниот суд од Хаг.
Писмото е примено во ООН и донесена е одлука случајот да биде изнесен во септември 2002- ра година на седницата на Генералното собрание, каде би се отворило прашањето на легалноста на поставувањето на дополнителните услови и кршењето на принципите на Повелбата на ООН. Според сите очекувања, епилогот ќе одеше во прилог на Република Македонија , затоа што со отворањето на тоа прашање и барањата во писмото за утврдување на легалноста на дополнителните услови, кршењето на меѓународното право и одлуките на меѓународниот суд од 1948 година, Генералното собрание на ООН во тој случај ќе побараше советодавно мислење од Меѓународниот суд во Хаг да се произнесе по истите прашања и во тој случај Република Македонија ќе го прекинеше спорот и преговорите и ќе го продолжеше своето членство во ООН како Република Македонија, што се покажа како исправна одлука во подоцнежниот судски спор Република Македонија против Република Грција во Хаг, каде Република Македонија го доби спорот.
Кога грчката страна дознала за писмото до ООН, направен е телефонски разговор помеѓу Симитис и Георгиевски, како премиери на двете држави. Веднаш после разговорот, Македонската влада испраќа ДРУГ ДОПИС до ООН , во кој ги известува ООН дека Република Македонија ГО ПОВЛЕКУВА БАРАЊЕТО.
Веднаш после повлекувањето на барањето, односно направената блокада на испратениот документ,од страна на владата на Георгиевски, односно министерот за надворешни работи Слободан Чашуле, Проф. Игор Јанев веднаш ја напушта Република Македонија, поради заканите за КРИВИЧЕН ПРОГОН.
Претседателот на Република Македонија Борис Трајковски, Премиерот Љубчо Георгиевски и Министерот за надворешни работи Слободан Чашуле биле против секое испраќање на таков документ до ООН. На истата линија бил и Срџан Керим, тогашен представник на Република Македонија во ООН.
На овој начин најдиректно е извршено ПРЕДАВСТВО на македонските национални и државни интереси од позиција на власт.
Проф. Игор Јанев го направи својот професионален и патриотски чин за Македонија, нешто за што во суштина и е примен на работа во МНР , како специјален советник на министерот за надворешни работи. Предавството е извршено од страна на највисоките институции на власта во државата. Проф. Игор Јанев и ден денес ги прави своите напори за еднострано повлекување на потписот од Преспа, како чин на криминален и геноциден акт врз Република Македонија и како договор кој е потпишан спротивно на сите меѓународни принципи и акти и договор спротивен на Повелбата на ООН.
Сите останати кои се за договорот и оние кои велат дека ќе го препреговараат, се на спротивната страна и не и мислат добро на Република Македонија.
Таков предавнички договор и акт, може да подлежи само и единствено на еднострано раскинување од страна на Република Македонија. За идентитет не се разговара и преговара, а најмалку се потпишува документ со кој некој се откажува од идентитетот. Во меѓународното право, спор за идентитет, НЕ ПОСТОИ.
Во прилог на тесктот ви го доставуваме преводот на испратениот документ до Кофи Анан, тогашниот Генерален секретар на ООН, на кој тогашните македонски власти направија блокада и го повлекоа барањето, со што е извршено велепредавство врз Македонија.
________________________________________
РЕПУБЛИКА МАКЕДОНИЈА
МИНИСТЕРСТВОТО ЗА НАДВОРЕШНИ РАБОТИ
Скопје, 10 јуни 2002 година.
До
Х.Е. Кофи Анан
Генерален секретар,
Обединети нации,
Њујорк
Одговор: Барање за вклучување на Резолуција во агендата на следната сесија на UNGA
Ваша екселенцијо,
Имам чест да ви се обратам по прашањата за законитоста на условите наметнати на Република
Македонија за прием во членство во ООН и правниот статус на Македонија во Обединетите нации.
Во овој контекст, ја преземам слободата да ве потсетам дека приемот на Република Македонија во ООН за
членство, во април 1993 година од страна на Генералното собрание (GA Res. 47/225 (1993)), согласно безбедносната
Препораката на Советот за ваков прием (SC Res. 817 (1993)), беше поврзана со одредбата
земјата-апликант се „привремено заведува за сите цели во рамките на Обединетите нации како поранешна
Југословенска Република Македонија, во очекување на решавање на разликата што се појави во врска со името на
државата”. Последниот дел од оваа одредба подразбира преговори со Грција за името на Македонија,
и е попрецизно напишано во Кометал Рес. 817 (1993).
Исто така, би сакал да ве потсетам дека приговорите на македонската влада за горенаведената
спомената деноминација ПЈРМ и нестандардната постапка за прием, содржана во Документот на ООН.
S / 25541 (1993), беа игнорирани.
Целта на сегашното писмо, господине, е да го поднесеме нашето барање да се вклучи во агендата на следната сесија
на Генералното собрание на ООН резолуција со која се бара советодавно мислење од Меѓународниот суд на
Правда во врска со правната валидност и законитоста на горенаведените резолуции во нивните делови поврзани со
употреба на привремено име за Македонија во рамките на ООН и преговори со Грција на таа тема.
Основата за ова барање е нашиот силен став дека условите за прием на Република Македонија
кон членството во ООН, имено
(з) прифаќање, во рамките на ООН, привремено да се нарекува како Поранешна југословенска Република
Македонија и
(ii) прифаќање да преговара со Грција за името,
не се во согласност со одредбите од Повелбата на ООН. Оваа недоследност се манифестира, според наше мислење,
на три нивоа:
1) процедурално ниво (право на една држава на безусловен прием во членството во ООН откако ќе се случи тоа)
со одлука на Советот за безбедност дека државата ги исполнува утврдените критериуми за прием
во член 4 (1) од Повелбата);
2) суштинско ниво (мешање на Организацијата на ООН во прашања на држава – исто како и изборот)
на нејзиното уставно име – кои во суштина се во рамките на домашната надлежност на таа држава, спротивно
до член 2 (7) од Повелбата); и
3) правен статус на членство (нееднаквост со другите земји-членки на ООН заради дополнителната)
обврска (ii) и дерогирана правна личност од областа на застапеноста заради состојбата (з),
спротивно на принципот „суверена еднаквост на членовите“, член 2 (1) од Повелбата).
3
Дека условите (i) и (ii) служат навистина како услови за прием на Македонија во ООН
членството и се дополнителни во однос на оние утврдени во член 4 (1) од Повелбата, евидентно е
од:
а) занемарување на приговорот на македонската влада за наметнување на условот (i)
(содржано во Документот на ООН. S / 25541 (1993);
б) тие се функционално исклучени со одлуката за прием затоа што го надминуваат
чинот на прием (на тој начин се претворија во обврски за членство);
в) тие се воведени и покрај експлицитното признавање во СЦ Рез. 817 (1993) дека „жалителот
ги исполнува критериумите “од член 4 (1) од Повелбата за прием;
г) исполнувањето на обврската (ii) не зависи само од македонската влада, туку
во суштина на признавање на македонскиот правен идентитет од друга држава, што е спротивно на
критериуми за законитост на наметнување услови за признавање на држава од друга држава,
член на ООН, заштитен во Советодавното мислење од 28.05.1948 година на Меѓународниот суд на
Правда.
Процедуралната неусогласеност на условите (и) и (ii) со одредбите на Повелбата следува во нашата
поглед, јасно и директно од толкувањето на член 4 (1) од Повелбата од страна на Меѓународниот суд
за правда дадена во своето Советодавно мислење од 28.05.1948 година како правно правило. Потсетуваме дека ова
толкување беше усвоено од Генералното собрание истата година (види, Г.А. Ре.197 / III (1948)).
Според толкувањето, условите утврдени во член 4 (1) од Повелбата се експлицитни и
исцрпувачки (т.е. тие се неопходни и доволни); штом се признаат дека се исполнети,
Земјата-апликант се стекнува со безусловно право на прием во членството во ООН (и, обратно,
Организацијата е должна да прифати такви апликации.
