ПОЕМА: “Сандански” од Кочо Рацин

САНДАНСКИ

Од село бил.

Сиромав.

За маки селски тој знал

и за борби селски –

од мал.

Со шупелка свирел

овци пасел

и замаен –

често слушал

ветерот веел

гора лулеел

и в буки чести

ајдучка песни

пеел . , .

Пирин Планина,

ајдучка мајка,

со млеко го прва

доила;

Пирин Планина,

ајдучка мајка,

за борба го прва

учила!

Со шупелка свирел

и раснал орел –

Ел Тепе гордо

на Пирин бел –

Со шупелка свирел

и овци пасел

и дете уште –

видел:

Татко му

бајрактар

по Пирин Планина

ајдучко знаме развел,

од Кресна и Разлог

народот селски

на борба

повел …

А после прокуден

од тиранин проклег

оставил в пепел

мајчин кат,

и скитник со свои

по белиот свет,

се прибрал

пролетер

в далечен

град.

И с чеканче в рака –

од мугра до мрак –

тој клинци на кондури

ковал,

и в горки неволи

на живот недраг

през огнени сништа

сновал.

Живеел

в маки

и кална пот

сред ропство и срам

и дни безнадежни,

но орел – сам –

сред тој живот –

тој назрел висини

врвои снежни;

распалил гради

и в занос цел,

Чернишевски,

Писарев,

тој жедно

чел.

И в бујна младост

за Гоце узнал, за дело народно свето,

тој следел по стапки му-

верен другар –

живот и смрт

за делото

дал.

И срамно намразил

ропство мрак,.

и смртно заљубил

Родина,

тој вивнал,

на ропство згазил,

тргнал

титан по Пирин Планина.

Во секое село,

во секој град

го знае стар

и млад:

Сандански цар

Пирински!

По Разлог и Банско,

Неврокоп, Серско

царство му ширно

слава голема –

што цар ниеден ја нема:

на сето робје

е мајка,

за душмани е –

стра

трепет!

На бој ли тргне –

ала се крева

и веда м’ска

и змија с’ска.

Битка ли бие –

луња се вие!

Срце му топла

пазува братска

за секој –

под гнет и јад:

рисјанин, Турчин,

Грк и Вла –

за него е

равен

брат.

А рака машка

веда е лута

што паѓа

над тиран клет,

слаб да поткрепи,

прав да одбрани,

да одмазди

зло – за зло.

Пишува: Коста РАЦИН

Креирано од: