Управувачот рече „Историјата е смати, па разлеј.“ Мавна со раката. Изгледаше како да брише малку прашина со пердувце. Таа прашина беше Харапа; беше халдејскиот Ур; нешто пајажина, а таа пајажина беа Теба, Вавилон, Кносос, Микена. Уште едно мавтање со пердувчето. И каде е Одисеј, каде е Јов, каде се Јупитер, Готама, Исус? Уште едно мавтање и сите зрнца на античката прашина, наречени Атина и Рим, Ерусалим и Средното царство ги снема. Паф! Се испразни местото каде што беше Италија. Паф, отидоа катедралите; паф, паф, отиде кралот Лир и Паскаловите „Мисли.“ Паф – Христовото страдање; паф – Реквием; паф – симфонија; паф… (Извадок од „Храбриот нов свет“ на Олдос Хаксли.)
Љубомир Цуцуловски: ПАФ, ПАФ!
