Доаѓа викенд и граѓанте на Македонија треба да бидат што е можно потихи, бидејќи за време на викендот властите ги збогатуваат своите знаења.
Пред извесно време, Никола Димитров се затвори дома (можеби и во Кабинетот?) и цели два дена ги проучуваше изворните документи, поврзани со Делчев, за да може што покомпетентно да разговара со својата бугарска колешка Екатерина Захариева, сограѓанка (по раѓање) на мојата мајка Марија. И двете се родени во Пазарџик, кој до 1934 година се именувал Татар Пазарџик, бидејќи бил формиран од Татарите.
Како поминале разговорите, Димитров не кажа. Не кажа дали својата драга и мила колешка ја прашал што барала и што правела Царска Бугарија на овие простори во периодот 1941-1944 година, ниту дали ја прашал што се случило со младинците од Ваташа, ниту каков масакр бил извршен 1915 година во прилепското село Долгаец, бидејќи доста беше само Македонија нешто да објаснува – потребно е и Бугарија нешто да објасни.
Сепак, претпоставувам, сè е тоа во рамките на тајната дипломатија. Оттука и молкот. За разлика од Никола Димтров, кој само за еден викенд успеа да продре во сите тајни, поврзани со Делчев, оние тупаци и глупаци од студенти по историја и архивистика ни за четири години студирање (значи, за цели о с у м семестри„) ништо не можат да научат. Ако нешто научат, го учат погрешно.
Затоа, потребни се корекции и ревизии на сите планови од историјата. За полесно, поточно и идеолошки поисправно учење треба да се придржуваат до француската поговорка:
„Кога воловите орат по два, тогаш орањето оди многу подобро!“