Оценки“, „досада“, „лоши наставници“, „добри наставници“, „шеги“, „другарчиња“, „учење, „домашни“ се некои од зборовите што прво им паѓаат на памет на учениците кога ќе помислат на училиште. Дали некаде ги прочитавте зборовите „знаење“, „уживање“ и „забава“? За жал, училиштето не асоцира на тие термини. За „уживање“ и „забава“ некако ќе прогледаме низ прсти, ама што правиме со зборот „знаење“ кој би требало да биде главната цел на сите училишта?
На прашањето „Дали сакате да одите на училиште?“, учениците одговараат со зачудувачко и едногласно „Да“. Но, некои од нивните образложенија за ваквиот одговор се дека сакаат да одат на училиште поради нивните другарчиња, затоа што тоа им е „работа“ и затоа што не знаат што би правеле во текот на целиот ден кога би седеле дома. Учениците не одат на училиште за да научат, за да стекнат знаења и да станат подобри личности, туку за да се видат со нивното друштво и да си го исполнат денот.
Сите сме свесни дека на македонскиот образовен систем му требаат реформи што ќе го подобрат и ќе му помогнат да ја оствари својата првична цел, а тоа е обезбедување знаење. Некои од најголемите проблеми со кои се соочува образованието во Македонија се немотивирани и фрустрирани наставници кои се однесуваат неправедно кон учениците, имаат свои миленици, не ставаат оценки по заслуга и не го пренесуваат знаењето на интересен и ефективен начин, потоа, несоодветни учебници по одредени предмети, лоши услови за работа (стари училници, скршени столчиња и клупи, тавани од каде што протекува вода и слично), како и преголемиот број на предмети што ги преоптоваруваат учениците и не им дозволуваат да се фокусираат она оние вештини што би сакале да ги развиваат.
